Мне ў горадзе сумна – у вёску я еду, Бо сэрцу няма ўжо сілы тужыць. Мяне сустракаюць, я чую бяседу,

Пад жураўліным небам, За сонечным Дняпром, Там пахне жытнім хлебам, Матуліным цяплом. Вядзе мяне дарога Праз поле і праз лес

Шуткавалі з сябрам перад боем, Горла драў нам моцны самасад… Ён, звычайны хлопец, стаў героем, І навечна – малады салдат.

Вайна не скончана, пакуль апошні вой Не будзе пахаваны, як належыць, Вядзецца з часам прынцыповы бой – Яго зыход ад

Магілёўшчыне любай Я ізноў пакланюся І скажу ей вялікай: “Я твая – ты мая”. Цішыней абгарнуся, Да цябе прытулюся, Я

Я – падняпроўка з Белай Русі – Калісьці так празвалі край – Я гэтым вельмі ганаруся, Тут і зімой цвіце

Ценою жизни стала нам Победа, Пока фашизм низвергли на войне. Своею стойкостью отцы и деды Восстановили мир наш на земле.

Учитесь, внуки, счастье подарить друг другу, Учитесь делать ратные дела, Спешите, чтобы жизнь,              

Васільковы наш край, Залацістыя зоры, Дзе любуецца гай У люстэркі-азёры, Дзе імклівасць Дняпра Зачароўвае бусел, Лепей краю няма На усей

Ізноў іду да Вечнага агню, Ў журбе самотнай нізка пакланюся Тым, хто спыніў няшчадную вайну – Сынам адважным роднай Беларусі.

Утром убаюкивает дождь… Под него так сладко просыпаться. Если и теряешь, то найдёшь… Самому бы где не затеряться. За окном